Sosyal çürüme...

İnsanlar ne ara bu hale geldi? Herkes birbirine yabancı, duygular yok, düşünceler makineler gibi... Herkes sadece kendi dünyasında, sanki çevresindeki her şey silikleşmiş ve yerini katı bir yalnızlık almış. Duyarsızlık, belki de en acı olanı. Herkesin içine kapandığı, kimseyi görmek istemediği bir çağda yaşıyoruz. Ama bir zamanlar bizler, zorluklar karşısında tek vücut olabilen, birlikte ağlayan, birlikte gülen bir topluluk değil miydik? Ne oldu da değiştik?

Beni benden alan o karamsar ruh hali, hep ben derken aslında hepimizi kaybettiğimizi görmek, içimi parçalıyor. Zamanla "ben" diyenlerin arasındaki mesafe büyüdü. Oysa ne güzeldi, birbirimizin acılarına, sevinçlerine ortak olabilmek. İnsanın ruhuna iyi gelen şeyler, belki de sadece samimiyet, belki de gerçekten dinlenmiş bir kalp. Ama biz, o kalp atışlarını da duymaz olduk. Herkes maalesef sadece kendi sesini duymaya başladı.

Bir zamanlar dayanışma, bir zamanlar merhamet, bir zamanlar "biz" olma duygusu bu kadar güçlüyken şimdi, zor zamanlarda bile, bir omuz aradığında, o omuzu bulmak neredeyse imkansız. Niye? Çünkü herkes kendini bir adım önde tutuyor, hep ben diyor. "Hep ben" demek, bir zamanlar güçlü olan "biz"i yok ediyor. Hep ben demek, yalnızca bireyi değil, toplumu da parçalıyor.

Oysa ki, bu duygusuzluk, bu ruhsuzluk içinde kaybolmuşken, belki de gerçek gücümüzü hatırlamak gerekir. Zor zamanlarda, nasıl birlikte direndiğimizi, nasıl birbirimize sahip çıktığımızı... Biz bir milletiz. Birlikte geçirdiğimiz her zor gün, aramızdaki bağı güçlendirdi. Ama şimdi, bir yanda yalnızca hırs var, diğer yanda ise derin bir yalnızlık. Hepimizin içindeki kaybolmuş, incinmiş insanı görmek gerekiyor. Bizlere sadece daha fazla empati, daha fazla merhamet lazım. İnsanlık, bir arada olmayı acilen yeniden öğrenmeli.

Peki ya kurtuluş? Hepimizin ellerinde. Toplum olarak yeniden birleşmek, birbirimizin acılarına ortak olmak... Yalnızca ben demek yerine, birlikte olmanın ne kadar değerli olduğunu fark etmek. Çünkü biz, yalnızca birbirimizle varız. Bu dünya, "hep ben" diyenlerin değil, "biz" olabilenlerin dünyasıdır. Birlikte iyileşebiliriz.