''Allah'ın iradesine tabii olanların iradesini durduracak hiçbir güç yoktur.''

Çocukken duymuştum bu cümleyi rahmetli Aykut Edibali'nin çok ama çok sevdiğim bir sözüdür. Çocuk aklımla anlayıp içselleştirmiştim. Şimdi durduğum yerden tekrar bu cümleye baktığımda Filistin geldi aklıma. Allah'ın iradesine Gazzeli bir çocuktan daha fazla kim tabii olabilir ki? Filistinli çocukların iman gücünü hangi güç durdurabiİir ki? Dünyaya baktığım bu gözler Filistin'i görmeme, anlamama yetmedi, yetmiyor, yetmeyecek! Filistin kimin sorunu? Filistin kimin meselesi? Öznesi insan, yüklemi zulüm olan bir dünyada tüm bu anlamsız soruların ne önemi var ki?

Filistin sensin...

Sekiz on yaşlarındaydım ezan okunuyordu. Rahmetlik anneannem de bizde kalıyordu.''Anneanne anneanne ezan okunuyor''diye koşa koşa yanına gitmiştim. Namaz kılacak ya haber vereyim istedim. Nereden bilebilirdim hayatımın dersini tokat gibi vereceğini. Erzurum şivesi ile hafif sitemkar ve kızgın bir sesle "Gız anam bu ezan bi bene mi ohinir "demişti.

Peki Filistin'deki inanç, takva bir tek onlarda mı olmalıydı? Yaşananlar sadece müslümanların derdi mi olmalıydı? Bu bir insanlık meselesi, derdi değil mi? Üzüntümüzün alt metninde empati kurarak içimizdeki eksikliklerle başetmeye çalışıyoruz sadece. Bir de şu hayatın doğal akışı derdimiz yok mu ah o benci(l) liğimiz...

Lütfen!!! Artık kendimizi kandırıp durmayalım.

Filistin'i okumak, anlamak diye bir şey var. Yaşanılan olayların yükünü halının altına süpürmek işin en kolay tarafı. Kapatalım gözümüzü kulağımızı zulüm bitmiş mi oluyor? Uyan ey insanoğlu! Sınavda olan sensin, biziz, bizleriz...

Tüm dünyanın gözleri önünde anne karnında şehit edilen bebekler, yetim kalan çocuklar, yakılarak öldürülen ve bir damla suya muhtaç bırakılan binlerce masum insan varken, şımarıkça söylediğimiz ''uykum kaçıyor, artık hiç tadım yok'' gibi cümlelerle sadece saçmalıyoruz, hem de fenaaa saçmalıyoruz. Ne Filistin'i anlamaya, ne de duymaya bizim iman gücümüz yetmedi, yetmeyecek!

Beynimizin uyutulduğu bu dünyada artık uyanıp akıllanma vaktidir. Kimin ne kadar, neye gücü yeterse o kadarını yapmak zorunda. Geçenlerde 16 yaşında bir kız çocuğu ile tanıştım. Filistin'i, oradaki zulme karşı olan duygularını resimlerle anlatmış. Üzerine düşen kadarı ile tarihe iz bırakmış. Anlatırken de kelimeler takılı kaldı boğazında... Manevi ebediyetin temel unsurudur insan. Amacı, hedefi, inandığı yolda ilerlemek olan hiç bir insanın iradesinin önünde durulamaz.

Allah'ın rızası nerede kim bilebilir? Allah'ın rızasını bir kalemde, bir çizgide, bir duada, bir yazıda arayanlardan olmak dileği ile...

Allah'a şikayet edecek bizi tüm çocuklar unutmayın...