Ömrünü yaratılmış bunca güzel şeyin gölgelerinin gölgelerinin peşinde geçirmeyi kim isterdi? İnsan olan insan istemezdi elbette. Lakin bir gölgede hapsolabilirdi. Güneşli bir havada yürürken gölgesinin ona eşlik etmesinden dahi haz alan bir insanın bir gölgeye tutulması kadar daha fıtri ne olabilirdi? Aslolan gölgelerden hakikate ulaşabilmekti. Gölgelerin gölgesinde kalmamaktı aslolan. Ama insan nisyandan alınmıştı ve gölgeleirn gölgelerinden hakikate uzanabilecekken gölgelere gölge olmuştu. Kışır ve lübbü ayırt edemeyecek hale gelmişti. Hakikate uzanamıyordu bir türlü. Bir yanılsama mı desek ya da başka bir şey mi? Bilinemiyordu? Siyah bir karartı işte. Asıl ben değil...

Asıl olmak değil belki bu alemde asil olmak önemliydi. Asılların asilliğini incitmeden, yaratılış kanunlarını incitmeden, bir tay asilliğinde durmak gerekirdi. Buradaki 'asıl'da 'asıl' değildi aslında. Bana göre asıldı fakat asıllarının asılları vardı. Bunları da unutmamak gerekirdi. Gölgelerin peşinden koştuğun yetmez miydi? Asıllarını istemeye cesaretin mi yoktu, yüzün mü yoktu? Hacalet mi duyuyordun Yaratıcından? Cennet ve Cehennem niçin yaratılmıştı? Alemler niçin vardı? Sen niçin vardın? O niçin vardı? Ben niçin varım? Hayat niçin vardı? Niçin seviyorduk birbirimizi? Ya da niçin sevmiyorduk bir ötekimizi? Hayat sorularla anlam kazanıyordu. Lakin çok soru soranın hep anlaşılamayan bir tarafı vardı. Hayat başkalarının seni anlamasını bekleyecek kadar da uzun değildi. Seni anlayacak birini buldun mu onunla devam etmeliydi yola. Yol uzundu. Beklemek yorucuydu. Beklenen gelmemişti. Bazen biri yoksa da gidilmeliydi, yürünmeliydi, okunmalıydı kelimeler...

Ve sanki kıyamet yakındı. Kainat vefat ediyordu yavaş yavaş. O'nun nurundan olan sıdk, sadakat, adalet, hüsn, ubudiyet, iman, ibadet ne varsa hepsi bir bineğe binip asıl alemlerine göç ediyorlardı. İnsan divaneleşiyordu gittikçe. Kainatın da divane olması yakın mıydı? Yoksa...