Takvimde sıradan gibi duran günler, aslında bu toprakların yazgısına kazınmış en ağır bedellerin hatırlandığı vakitlerdir. Şehitler Haftası...Şehit ailelerinin ise her günü...Her satırda, her duada, her nefeste içimizi dağlayan o isimlerin haftası...Savaşa giderken bile ağızlarda besmele, düğüne gidiyoruz diyen vatan evlatları, hedef ise kızıl elma idi onların her biri için.

Bu millet, bayrağını gökyüzüne yalnızca rüzgârla değil, şehitlerinin kanıyla taşımıştır. Her bir kırmızı tonu bir veda mektubunun mürekkebi, her beyazı bir annenin, bir yârin, bir evladın gözyaşı. Ezanlar susmasın, vatan bölünmesin, bayrak yere düşmesin diye, nice yiğit gözlerini bile kırpmadan hakka yürüdü. Kimi nişanlıydı, kimi bir sabah kucağına alacaktı çocuğunu, kimi ise yeni doğmuş bebeğinin el kadar giysisine tutunmuştu hayat diye. Kimi annesinin gözlerine son kez baktı, kimi eşine "Merak etme, döneceğim" dedi ve dönemedi.

Ama hepsi tek bir ortak duygunun vücut bulmuş haliydi, karşılıksız vatan sevgisi.

Bugün çocuklar babasız büyüyor bu topraklarda. Her "Babam nerede?" sorusuna annelerin kalbi burkuluyor. Şehit eşleri, her gece yastıklarına sarılarak, kokusu kalan son hatıraları ile uyumaya çalışıyor. Analar, mezar taşlarını okşarken "Vatan sağ olsun" demeye devam ediyor.

İşte bu yüzden biz, şehitlerimizi sadece anmıyoruz. Onlara olan borcumuzu her nefeste hatırlıyoruz.

Çünkü onlar gittiler ki biz kalalım, onlar sustular ki ezanlar susmasın, onlar düştüler ki bayrak inmesin dalga dalga asaletiyle salınmaya devam etsin... Bu millet, tarih boyunca nice sınavdan geçti. Ama her seferinde şehitleri sayesinde dimdik durdu. Çünkü bu topraklar, adı üstünde, şehit kanlarıyla yoğrulmuş bir vatandır. Rabbim, bu milletin her bir şehidini rahmetiyle kuşatsın. Ruhları şad, makamları ali olsun. Bizlere de onların emanetine sahip çıkacak kadar güçlü, asil ve sadık yürekler nasip etsin.

Unutmayalım;

Toprak eğer uğrunda ölen varsa vatandır.

Ve bu vatan, şehitlerin emanetidir...